Met zoveel cameramodellen om uit te kiezen, waar begin je? Nou, de manier waarop ik tegenwoordig een nieuw stuk speelgoed kies, is te beginnen bij het einde. Wat wil je dat het doet? Err . . . foto’s maken. Ja, maar wat voor soort foto’s en wat ga je ermee doen? De andere brandende vraag is: hoeveel bent u bereid te leren?
Als u dit leest en tot de tweede alinea bent doorgedrongen, mogen we aannemen dat u bereid bent om tenminste een beetje te leren. Dus wat wil je gaan doen? Wilt u iets dat u altijd in uw zak kunt houden, zodat u de kinderen kunt fotograferen? Wil je een camera waarmee je onder alle lichtomstandigheden en van elke afstand foto’s kunt maken (met de juiste gadget op de voorkant geschroefd natuurlijk)? Wordt het een hobby of gewoon wat snelle kiekjes?
De leercurve is erg belangrijk, met grote snelheden fotograferen is erg gaaf.
Ik heb de laatste jaren geen camera gezien die geen volautomatische ‘point and shoot’ stand heeft, de meeste flitsers schakelen automatisch de flitser in als dat nodig is, dus je vraagt je misschien af waarom we al die andere handmatige en halfautomatische standen en een instructieboek nodig hebben om je hoofd te laten tollen. Het antwoord is dat, hoewel de camera meestal goede belichtingen kan produceren, er momenten zijn waarop we, om de resultaten te krijgen die we willen, een beetje knowhow moeten toepassen en meer geschikte instellingen moeten kiezen dan de camera automatisch zou kiezen.
Denk aan de functionaliteit en heb je tijd om alle instellingen goed te zetten?
Voordat je een camera met veel knoppen en draaiknoppen kiest, is het een goed idee om je af te vragen of je ooit de moeite zult nemen om te leren waar ze allemaal voor dienen. Ik loop al jaren rond met camera’s, en ik ben nog steeds aan het leren wat alle instellingen op mijn nieuwste camera eigenlijk doen. Ik neem nooit de moeite om te leren hoe iets werkt tot het nodig is. Er zijn dus bepaalde obscure instellingen waar ik nog geen nut voor heb gevonden. Natuurlijk zou het mooi zijn als we alleen de knoppen konden kiezen die we nodig hebben en elke camera op maat voor ons konden laten maken, maar in de echte wereld kunnen we alleen maar het controleniveau kiezen op basis van hoeveel we denken er mee bezig te willen zijn. Over het algemeen heeft een spiegelreflexcamera meer knoppen, regelaars en menu’s dan een compactcamera, waardoor je meer controle hebt over je foto’s, maar ook een veel steilere leercurve hebt.
SLR, spiegelreflex of compactcamera?
Wil jij een spiegelreflexcamera kopen op de markt kunnen in een paar eenvoudige groepen worden onderverdeeld. De belangrijkste twee groepen zijn camera’s met een vaste lens en camera’s met verwisselbare lens. Camera’s met een vaste lens zijn, op een paar uitzonderingen na, kleiner, lichter en beter op te bergen in je zak, zodat je ze eerder bij je hebt als je ze nodig hebt. Dat is in ieder geval de theorie, maar ik denk dat we wel kunnen zeggen dat het waarschijnlijker is dat je de moeite neemt om hem mee te nemen op dat uitstapje naar het strand of de dierentuin.
Maar zelfs met de huidige zoomlenzen, die behoorlijk goed zijn, zul je vaak merken dat je te ver weg of te dichtbij bent om de foto te krijgen die je wilt, dus moet je de lens kunnen verwisselen voor een langere telelens of een bredere hoek. Het andere grote voordeel van deze spiegelreflexcamera’s is dat je eigenlijk door de lens kijkt in plaats van door een aparte zoeker, dus wat je ziet is wat je krijgt, hoewel dit minder een probleem is nu we onze foto’s op het scherm van de digitale camera kunnen bekijken. Het nadeel van deze spiegelreflexcamera’s is dat je al gauw met een behoorlijk zware tas met gadgets zit opgescheept en het minder waarschijnlijk is dat je die overal mee naartoe neemt. Hoezeer ik ook verlang naar een compact camera vanwege zijn handzaamheid, ik weet dat ik gefrustreerd zou raken door de tekortkomingen ervan, dus voor mij is de keuze elke keer SLR.
Digitaal of Film?
Maken ze nog steeds filmcamera’s? Oh ja, en ik durf er wel om te wedden dat ze dat nog vele jaren zullen blijven doen en ik durf er ook wel om te wedden dat er op een gegeven moment in de toekomst een terugslag zal zijn en een groot aantal ‘serieuze’ fotografen zal terugkeren naar de donkere kamer. Sommigen zullen waarschijnlijk beweren dat ze nooit ofte nimmer digitaal hebben gebruikt.
U zou uit bovenstaande opmerkingen kunnen denken dat ik een diehard voorstander van film ben. Niets is minder waar, ik ben nu volledig overgeschakeld op digitaal en ben er dol op. Ik ga van de voors en tegens een aparte discussie maken die binnenkort geplaatst zal worden, maar voor nu zeg ik alleen dat ik helemaal verkocht ben aan digitaal en niet het gevoel heb dat ik iets belangrijks verloren heb door over te stappen.
Welk merk? Welke behoefte?
Dit is natuurlijk de grote vraag waar je echt een antwoord op wilt hebben en je weet dat niemand je dat gaat geven. Als je iemand vraagt die al een camera heeft, zullen de meesten het merk steunen van de camera die ze hebben, tenzij ze er problemen mee hebben gehad, en zelfs dan zijn de mensen erg vergevingsgezind. Ik denk dat de reden hiervoor is dat mensen denken dat, als ze de verkeerde keuze hebben gemaakt, dat is omdat ze op de een of andere manier hebben gefaald, en ze zijn niet van plan om hun falen toe te geven. In de jaren tachtig had ik een camerawinkel in Engeland en in die tijd kochten veel mensen, die al een spiegelreflexcamera bezaten, een compactcamera ‘voor de vrouw’. Ze vroegen me welk merk het beste was en als ik het nog niet wist, probeerde ik discreet uit te vinden welk merk spiegelreflexcamera ze hadden, waarna ik hetzelfde merk compactcamera aanraadde.
Proberen ze een ander merk te verkopen, was net zoiets als zeggen dat ze een verkeerde keuze hadden gemaakt bij de aanschaf van hun oude camera en dat ik dan waarschijnlijk een verkoop misliep. Ik moest dus een heel goede reden hebben om Canon, Olympus, Nikon, Pentax of wat dan ook niet aan te bevelen en die had ik niet. Alle bekende merken maken vergelijkbare camera’s tegen vergelijkbare prijzen en je krijgt in grote lijnen waar je voor betaalt.
Ik zal mijn nek hier een beetje uitsteken en zeggen dat naar mijn bescheiden mening de fabrikanten die de beste filmcamera’s maken de Japanners Nikon, Canon, Olympus, Pentax, Minolta en de Duitsers Contax en Leica de beste digitale camera’s lijken te maken. Ik zou niet al te graag mijn vertrouwen stellen in merken waarvan de traditionele expertise op andere gebieden ligt wanneer er zulke goede camera’s verkrijgbaar zijn bij de traditionele bronnen. Ik zal waarschijnlijk veel haatmail krijgen van mensen die Sony-camera’s of Hewlett Packard hebben gekocht en er volkomen tevreden mee zijn. Als ik een printer wilde, zou Hewlett Packard bovenaan mijn lijstje staan en ik ben een grote fan van Sony video- en TV-apparatuur, maar mijn eerste keus voor een digitale spiegelreflexcamera zou een van de hierboven genoemde namen zijn.
Hoeveel Pixels?
Tot voor kort werd de kwaliteit van digitale camera’s afgemeten aan het aantal pixels dat ze hadden. Nu hebben we camera’s die er tientallen miljoenen kunnen produceren en is dat niet meer de enige maatstaf voor kwaliteit. In de echte wereld hangt het aantal pixels dat je nodig hebt af van hoe groot je je foto’s wilt afdrukken. Als je vooral ansichtkaartformaat of A5 wilt, zou ik 4 miljoen pixels prima vinden. Zelfs op A4-formaat zou ik het moeilijk hebben om het verschil te zien tussen mijn 4 miljoen pixel camera en mijn 6,5 miljoen pixel camera. Vergeet echter niet dat je uitsnede in de camera niet altijd perfect is, zodat je misschien maar een deel van de foto vergroot en dus maar een deel van de beschikbare pixels gebruikt.
Hoewel een voldoende aantal pixels belangrijk is, wordt de kwaliteit van je foto sterk beïnvloed door de kwaliteit van de lens. Toen Canon onlangs de EOS 300D (digitale rebel) met 6,5 miljoen pixels moderniseerde tot de EOS 350D met 8 miljoen pixels, leek de algemene consensus onder recensenten te zijn dat het geld dat je aan een upgrade moest uitgeven, beter kon worden besteed aan een lens van betere kwaliteit. Het antwoord op de pixelkwestie is dus dat we nu een punt lijken te hebben bereikt waarop genoeg genoeg is.
Er is ook een stroming die denkt dat we de grens hebben bereikt van het aantal fotosensoren dat we op een chip kunnen plaatsen en dat een groter aantal ertoe zal leiden dat de afzonderlijke cellen te klein worden in verhouding tot de ruimte ertussen. Meestal echter, wanneer iemand zoiets zegt, kondigen de experts de week daarop een doorbraak aan die het allemaal onzin maakt. U hebt misschien wel eens advertenties gezien voor camera’s, die vele duizenden kosten, met 16 of 20 miljoen pixels. Deze hebben sensoren die twee keer zo groot zijn als die in de consumentencamera’s, vandaar de prijs. Voor mij lijkt de resolutie van een camera met 6 of 8 miljoen pixels en een fatsoenlijke lens goed genoeg voor de meeste doeleinden, en vergelijkbaar met de kwaliteit die ik vroeger kreeg van een 35mm-filmcamera.
In het verleden heb ik veel tijd en geld gestoken in het nastreven van ultieme kwaliteit, ik heb een 5x4inch-plaatcamera, een Hassleblad en twee Mamiya middenformaatcamera’s, elk groot merk 35mm-camera’s, en uiteindelijk zou ik het moeilijk krijgen om je te vertellen welke foto aan de muur met welke camera is gemaakt. Een collega-fotograaf merkte ooit op dat fotografen de neiging hebben aan foto’s te ruiken in plaats van ernaar te kijken, waarmee hij bedoelde dat ze meer geïnteresseerd zijn in de korreligheid en scherpte van het beeld dan in het eigenlijke beeld zelf.
